Χριστουγεννιάτικο στυλό σέικερ

Όταν ήμουν μικρή, πάντα ένιωθα ότι το πιο αναμενόμενο μέρος των Χριστουγέννων δεν ήταν η καραμέλα στην κάλτσα μου ή τα όμορφα τυλιγμένα δώρα, αλλά το νέο χριστουγεννιάτικο σέικερ που έφτασε στο χαρτοπωλείο.

Αυτά τα στυλό ήταν διαφορετικά από αυτά που χρησιμοποιούσαμε συνήθως. Το σώμα ήταν κατασκευασμένο από μαλακό καουτσούκ και κρατώντας το ένιωθε σαν να κρατάς ένα ζεστό κομμάτι κέικ ρυζιού. Το πιο μαγικό μέρος ήταν το πάνω μέρος του στυλό — ένας μικρός, διαφανής πλαστικός κύλινδρος γεμάτος με γκλίτερ και υγρό. Μόνο με ένα απαλό κούνημα, ο μικρός κόσμος μέσα θα ζωντάνευε.

Το πρώτο μου χριστουγεννιάτικο στυλό είχε έναν Άγιο Βασίλη με κόκκινο κοστούμι με αιχμηρή λευκή γενειάδα στην κορυφή. Όταν αντιμετώπιζα ένα δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα, συνήθως έπαιρνα το στυλό και το κουνούσα, βλέποντας τη λάμψη σαν νιφάδα χιονιού να περιβάλλει τον Άγιο Βασίλη. Το στυλό του συναδέλφου μου Xiaolin ήταν ακόμα πιο όμορφο. είχε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο μέσα, με πολύχρωμες μικρές μπάλες να κρέμονται από τα καταπράσινα κλαδιά. Το κούνησε πολύ απαλά, λέγοντας ότι φοβόταν μην τινάξει τα διακοσμητικά από το δέντρο.

Τότε, ανταλλάσσαμε τα στυλό μας στα διαλείμματα, συγκρίνοντας ποιος ο μικρός κόσμος ήταν πιο ζωντανός. Κάποιοι συμμαθητές μάζεψαν ένα ολόκληρο κουτί γεμάτο Άγιο Βασίλη, χριστουγεννιάτικα δέντρα, χιονάνθρωπους, τάρανδους… ήταν ουσιαστικά ένα χριστουγεννιάτικο βασίλειο! Όταν βαρέθηκαν να κάνουν τα μαθήματά τους, κοιτούσαν τα σφραγισμένα Χριστούγεννα στο καπάκι του στυλό - νιφάδες χιονιού πέφτουν απαλά, το χαμόγελο του Άγιου Βασίλη πάντα τόσο ευγενικό, τα μπιχλιμπίδια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο λαμπυρίζουν.

Όταν μάθαμε για την άνωση στο μάθημα της φυσικής, ξαφνικά κατάλαβα την αρχή πίσω από το στυλό ανακίνησης. Ακόμα κι αν το ήξερα ότι ήταν επειδή η πυκνότητα του γκλίτερ ήταν μικρότερη από αυτή του υγρού, φαινόταν ακόμα μαγικό—θα μπορούσε να περιέχει διακοπές σε μια μικροσκοπική, διάφανη κάψουλα και όταν χρειαζόσουν χαρά, ένα κούνημα θα έκανε τις νιφάδες χιονιού να χορεύουν.

Αργότερα, μεγαλώσαμε και χρησιμοποιήσαμε πιο «ώριμα» στυλό και στυλό. Αυτά τα μαλακά λαστιχένια στυλό ξεχάστηκαν στο κάτω μέρος της μολυβοθήκης, για να ανακαλυφθούν ξανά μια μέρα ενώ τακτοποιούσατε παλιά πράγματα. Προσπάθησα να κουνήσω αυτό το στυλό του Άγιου Βασίλη. η λάμψη είχε μαζευτεί λίγο και το υγρό ήταν ελαφρώς κίτρινο, αλλά όταν οι νιφάδες χιονιού έπεσαν ξανά απαλά, καλύπτοντας το κόκκινο καπέλο του Άγιου Βασίλη, ένα μαλακό σημείο στην καρδιά μου ήταν ακόμα αγγίξει.

Αποδεικνύεται ότι αυτό που μας λείπει δεν είναι το ίδιο το στυλό, αλλά η εκδοχή του εαυτού μας που θα μπορούσε να είναι χαρούμενος όλη μέρα μόνο και μόνο χάρη σε ένα στυλό. Τα σημερινά παιδιά έχουν τόσα πολλά φανταχτερά παιχνίδια, ωστόσο δύσκολα μπορούν να καταλάβουν την καθαρή χαρά που νιώσαμε κρατώντας ένα χριστουγεννιάτικο στυλό - σαν να κρατούσαμε τη μαγεία των Χριστουγέννων στα χέρια μας.

Πριν λίγες μέρες, πέρασα από το χαρτοπωλείο κοντά στο δημοτικό μου σχολείο και με ευχάριστη έκπληξη διαπίστωσα ότι αυτά τα στυλό εξακολουθούσαν να πωλούνται. Υπήρχαν ακόμη περισσότερα στυλ τώρα, εκτός από τα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα στοιχεία, υπήρχαν πολικές αρκούδες και μικροί πιγκουίνοι. Αγόρασα δύο, ένα για την κόρη μου και ένα για μένα.

Η κόρη μου κούνησε τον χιονάνθρωπο στο στυλό, με τα μάτια της να λάμπουν και ρώτησε: "Μπαμπά, γιατί δεν λιώνει ο χιονάνθρωπος;"

Χαμογέλασα: «Γιατί είναι η μαγεία των Χριστουγέννων».

Όπως ακριβώς αυτό το χριστουγεννιάτικο στυλό, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσο κι αν αλλάζει ο κόσμος, αρκεί να το κουνάς απαλά, θα σου φέρνει πάντα μια ατελείωτη χιονόπτωση. Αυτά τα Χριστούγεννα που είναι σφραγισμένα στην άκρη του στυλό σφραγίζουν επίσης την πιο αγνή μας χαρά. Και η χαρά δεν λήγει ποτέ — απλώς περιμένει ήσυχα στις αναμνήσεις μας, περιμένοντας να τη θυμηθείς και να την κουνήσεις απαλά κάποια μέρα.